Przez 5 lat ceny mieszkań w Polsce spadły o jedną czwartą. Biorąc pod uwagę inflację, można szacować, że za mieszkanie w dużym mieście płaci się o 30-40 proc. mniej niż na przełomie lat 2007 i 2008, kiedy lokale były najdroższe.  Metr mieszkania w stolicy kosztuje tyle, ile w okresie hossy płaciło się we Wrocławiu, Krakowie, Poznaniu i Trójmieście, podczas gdy w tych miastach ceny plasują się w przedziałach charakterystycznych dla przedkryzysowego rynku olsztyńskiego lub szczecińskiego.
 Przeciętną cenę ofertową zawyżają lokale luksusowe, które dłużej czekają na nabywcę. Ponadto wciąż istnieje spora grupa sprzedających, którzy nie chcą lub nie mogą, bo np. mają kredyt w walucie, sprzedać mieszkania za cenę niższą niż określona wartość, co może nie przystawać do dzisiejszych realiów rynkowych.
Wiele mieszkań wystawionych na sprzedaż kupiono w czasie tzw. górki cenowej. Sprzedający zwykle nie chce się pogodzić z dużą stratą, wynikającą z różnicy cen z czasów zakupu lokalu i aktualnych dużo niższych stawek. Inną przyczyną jest brak wiedzy sprzedających o przeciętnych cenach transakcyjnych w okolicy. W Polsce dostęp do informacji o rynku nieruchomości jest utrudniony. Aby dowiedzieć się czegoś o tendencjach trzeba mieć zaprzyjaźnionego notariusza, rzeczoznawcę lub pośrednika, albo bacznie śledzić media w poszukiwaniu rzetelnych i aktualnych informacji. W efekcie wystawiając mieszkanie na sprzedaż właściciele patrzą na ceny ofertowe, bo tylko te są dostępne i dostosowują cenę do uzyskanych danych. Dopiero brak zainteresowania kupujących zmusza właścicieli mieszkań do korekty cen.  Sprzedający w końcu uświadamiają sobie, że wybór mieszkań na rynku jest duży, a liczba ofert przewyższa znacznie liczbę chętnych na zakup i stopniowo obniżają ceny. Wydłuża to proces sprzedaży i powoduje, że lokal znajduje nabywcę później niż gdyby sprzedający od razu ustalił cenę na realnym poziomie. Dlatego rolą pośrednika na rynku nieruchomości jest uświadomienie klientom, że zbyt wysoka cena może zaszkodzić sprzedaży.