Ze świata nieruchomości

Oszałamiającą realizacją jest futurystyczny park sportowy, który redefiniuje koncepcje urbanizacji i natury, integrując oba aspekty w innowacyjną, zrównoważoną i inspirującą całość.

Powstały według projektu MAD Architects kompleks, z pozoru wygląda jak wyspa zieleni.

Na powierzchni ponad 570 000 m2. powstało sześć rozproszonych górskich pagórków. Pomimo różnej wysokości każdy z nich stopniowo zmniejsza się w kierunku południowo-wschodnim, gdzie całość wieńczy sztuczne jezioro.

Po wschodniej stronie założenia widoczny jest stadion, który jest zdolny pomieścić około trzydzieści tysięcy widzów. Sam obiekt sprawia wrażenie bycia pochłanianym przez pofałdowany krajobraz parku.

W rzeczywistości każde wzniesienie jest osobnym obiektem parku sportowego, na który oprócz przestrzeni do aktywności fizycznych składa się także powierzchnia handlowa, hotel czy nawet muzeum nauki i technologii.

Wizualnie, całość została pomyślana aby sprawiać wrażenie większego ogrodu, w którym „toną" kolejne bryły. Wizją przyświecającą studiu architektonicznemu było znalezienie idealnego balansu między uwidocznieniem naturalnego środowiska, a zaznaczeniem funkcji parku.

Projekt, pomimo swojej surealistyczności łączy się z historycznym miastem, stając się naturalnym przedłużeniem jego spokojnej siatki. Dużą rolę odgrywa w tym wysoki stopień zalesienia miasta Quzhou, który płynnie wkomponowano w powstały kompleks.

Nowe zabudowania oprócz bycia swoistą sztuką tworzenia pofałdowanego krajobrazu były również próbą zerwania z koncepcją tworzenia konwencjonalnych kompleksów sportowych.

Projekt uwzględniał stworzenie wspólnych obiektów, w których ćwiczyć będą mogli zarówno profesjonalni sportowcy jak i amatorzy.

Wszechobecna przyroda miała dodatkowo sprawiać wrażenie symbolicznego połączenia ducha sportu z witalnością natury. 

Wieżowce z drewna – czy można je budować? Wieżowce z drewna, chociaż brzmią futurystycznie, są koncepcją, która ostatnio zyskuje coraz większe zainteresowanie w świecie budownictwa.

Świadczą o tym ostatnie realizacje, które za każdym razem podnosiły sobie poprzeczkę pokazywania jak można efektywne wykorzystać potencjał innowacji, drzemiący w drewnie.

Architekci coraz częściej zamiast podważać sens tych pomysłów, zaczynają zastanawiać się w jaki sposób można je skutecznie wdrożyć.

Nie jest to łatwe zadanie, głównie ze względu na konieczność sprostania szeregom wymogów takich jak: odpowiednie systemy konstrukcyjne, zgodność z prawem, zaplanowanie tras załadunku drewna, odpowiedni wybór produktów, osiągnięcie porządnej wydajność i ochrony przeciwpożarowej.

Znalezienie odpowiedzi na wymienione kwestie staje się punktem wyjścia do przeniesienia obróbki drewna i projektowania na wyższy poziom.

Wieżowce z drewna trendem przyszłości

Obecnie przewiduje się, że potencjał wysokich konstrukcji drewnianych rozwinie się nie tylko ze względu na wzrost zapotrzebowania na wyższe, miejskie budynki, ale również ze względu na rosnącą konieczność stosowania wydajnego i ekologicznego budownictwa.

Drewno na tle innych surowców pozyskiwane jest w zrównoważony sposób. Pochłonięty przez drzewo dwutlenek węgla pozostaje w strukturze drewna dzięki czemu pomaga zrównoważyć emisje CO2.

Ze względu na możliwe korzyści dla środowiska, realny wpływ drewna na samopoczucie mieszkańców, jak również zauważalną szybkość budowy drewnianych konstrukcji społeczność architektoniczna coraz bardziej przymierza się do sięgania po te niecodzienne metody stawiania wieżowców.

Za powstającym trendem poszła również zmiana prawa. W ramach niedawnych ustaleń nastąpiła modyfikacja Międzynarodowego Kodeksu Budowlanego (IBC).

Przeprowadzone zmiany nie tylko wprowadziły nowe typy drewnianych konstrukcji, ale dodatkowo otworzyły możliwości na powstanie drewnianych wieżowców nawet do 18 pięter.

Jak działa wieżowiec z drewna?

Istnieje wiele podejść konstrukcyjnych, które można wziąć pod uwagę podczas projektowania z wykorzystaniem drewna. Każde z nich ma oczywiście swoje różne wady i zalety.

W kontekście stawiania wysokich budynków pewną regulacje ustaliła międzynarodowa organizacja CTBUH, zajmująca się promowaniem wiedzy poświęconej zarówno zrównoważonemu rozwojowi miast jak i budowaniu wieżowców.

Zasugerowana przez CTBUH zasada określa, że do „wysokich konstrukcji drewnianych wymagane jest stosowanie niedrewnianych połączeń między kolejnymi jej częściami.”

W zależności od przypadku wymaganym może być również zastosowanie pojedynczych betonowych płyt, celem zwiększenia wytrzymałości budowli. Betonowy rdzeń może być jednak otoczony przez drewniane płyty.

Nie ucieka to definicji konstrukcji drewnianej, ponieważ drewno nadal działa jako struktura podstawowa. Należy jednak zaznaczyć, że budowanie w górę to konieczność zgrania systemu konstrukcyjnego z siłą przenoszenia ciężaru, ścieżką obciążeń i określeniem możliwych odchyleń.

Obciążenia wpływają na niepożądane powstawanie rozciągnięć i zgięć elementów konstrukcyjnych. W przypadku wysokich budynków drewnianych, ze względu na wpływ temperatury konstrukcje są również szczególnie podatne na kurczenie się.

Oprócz stosowania niezbędnych połączeń zapewniających większą plastyczność, do przenoszenia obciążeń mogą również służyć pionowy komunikacyjne. Odpowiednie umiejscawianie klatek schodowych lub szybów wind może sprawić, że swoim ciężarem mogą pomóc osiągnąć balans konstrukcji.

Jak wiadomo drewno ma bardziej nierówny rozkład wytrzymałości niż powszechnie stosowane stal i beton, co przekłada się na stosowanie większych kolumn i ścian usztywniających niż w przypadku innych surowców.

Działania te skutkują jednak zmniejszaniem dostępnej powierzchni użytkowej. Wysokie budynki z drewna często ważą mniej niż ich odpowiedniki z betonu i stali, co ułatwia stawianie fundamentów.

Niestety korzyści te mają tendencję do zanikania powyżej trzydziestego piętra, gdzie okiełznanie skutków przyspieszonego wiatru wymaga dodatkowej masy. Tym samym lekkość drewnianej budowli powyżej tej wysokości staje się jej wadą.

Ze względu na fakt, że bazowanie na samych stalowych elementach łączących usztywniające panele wymagałoby wykładniczego zwiększania ich powierzchni wraz z kolejnymi piętrami powstała potrzeba stworzenia rozwiązania nie odbierającego wraz z wysokością powierzchni użytkowej.

Odpowiedzią stały się doświadczenia budowlane wyciągnięte przy realizacji osiągającego 53 metry wysokości Brock Commons Tallwood House w Vancouver, w Kanadzie.

Spoczywający na żelbetowym fundamencie Budynek został otulony drewnianą ramą. Kolejne kondygnacje zostały wykonane z klejonego pięciowarstwowo drewnianego stelaża, który za pomocą stali zakotwiczono do elementów nośnych z drewna Gluam.

Na całej wysokości poprowadzono dwa betonowe rdzenie, które oprócz pełnienia funkcji nośnej dla klatki schodowej, uniemożliwiają odchylenia na boki budynku. Rdzenie wieńczy dach o stalowej ramie, który, „dociska” całość.

Wolne przestrzenie w szkielecie konstrukcji zostały wykończone płytami z karton-gipsu Problem, który należy mieć na uwadze zwłaszcza podczas konstrukcji z drewna jest jego podatność na wilgotność.

Długotrwałe narażenie na deszcz może być utrudnieniem dla powstawania wyższych konstrukcji drewnianych w wilgotniejszych obszarach. Dlatego tak szybko, jak to możliwe, konstrukcja powinna zostać zbudowana i odpowiednio zabezpieczona.

Jeśli mowa o czasie, to jest on bez wątpienia jedną z zalet tworzenia drewnianych wieżowców. Wspomniany Brock Commons Tallwood House potrzebował zaledwie dziewięciu tygodni na zbudowanie siedemnastu poziomów.

Masywne budynki z drewna mogą być budowane w tym tempie dzięki odpowiednio wykonanej ramie i specjalistycznemu dźwigowi. Chociaż elementy z litego drewna mają w pewnym sensie wewnętrzną ognioodporność, budowle muszą spełniać niezbędne normy przeciwpożarowe.

W tym celu ściany wewnętrzne wykańczane są ognioodpornymi płytami karton-gipsowymi lub innymi materiałami ognioodpornymi. Czym byłoby jednak omawianie drewnianych wieżowców bez pochylenia się nad najwyższym z tej kategorii.

Mjøstårnet

Ukończony w 2019 roku, wysoki na 85 metrów, Mjøstårnet zasłużył sobie na uznanie nie tylko ze względu na swoja wysokość, ale również za bycie architektonicznym symbolem zielonej transformacji Norwegii.

Pełniące role hotelu, biurowca i apartamentowca dzieło pracowni Voll Arkitekter pod wieloma względami jest podobne konstrukcyjnie do opisanej realizacji w Vancouver. Do jej stworzenia potrzebne było ponad 3,5 tysiąca metrów sześciennych drewna.

Z innych realizacji zasługujących na uznanie należy wskazać budynek Holzhochhaus Wien określany częściej jako HoHo Wien. Wysoki na 84 metry dzierży tytuł drugiej najwyższej realizacji. O ile rdzeń budynku powstał z betonu, tak w 75% wieżowiec jest z drewna.

czyli Kapsułowa Wieża Nakagin pomimo licznych sprzeciwów środowisk architektonicznych została ostatecznie wyburzona 12 kwietnia bieżącego roku.

Zapisała się w pamięci jako jedna z najbardziej charakterystycznych budowli Tokio, jak i nawet najbardziej rozpoznawalnych w Japonii. Budynek za swojego życia zdobył szerokie uznanie nie tylko w ojczystym kraju, ale także na całym świecie.

Przed wyburzeniem był często wymieniany w książkach podróżniczych jako lokalna atrakcja. Pojawiał się również w różnych mediach czy opracowaniach.

Koncept Nakagin Capsule Tower

Była to pierwsza budowla na świecie będąca przelaniem na rzeczywistość futurystycznych wizji kapsułowych mieszkań.

Wieża stanowiła również sztandarowy przykład metabolizmu – dominującej koncepcji architektonicznej trwającej w Japonii w latach 70. XX wieku.

Ten niecodzienny budynek został zaprojektowany przez architekta Kisho Kurokawe. Kurokawa był jednym z przedstawicieli architektury kraju kwitnącej wiśni, którzy odegrali istotną rolę w jej ewolucji podczas drugiej połowy XX wieku.

Po ukończeniu studiów Kurokawa uzyskał tytuł magistra architektury na Wydziale Architektury Uniwersytetu Tokijskiego.

Na przestrzeni lat zasłynął takimi realizacjami jak: Centrum Kongresowe w Osace, Pacific Tower w Paryżu, Międzynarodowy Port Lotniczy Kuala Lumpur, Muzeum Sztuki Współczesnej w Hiroszimie, Centrum Japońsko-Niemieckie w Berlinie, czy Melbourne Central w Australii.

W trakcie swojej kariery, Kurokawa zdobył nagrodę Akademii Architektury we Francji, Nagrodę Japan Art Academy oraz nagrodę AIA Los Angeles Pacific Rim.

Był także pierwszym japońskim architektem, który został wybrany na członka honorowego Królewskiego Instytutu Architektów Brytyjskich.

Zrozumienie znaczenia Nakagin Capsule Tower wymaga wgłębienia się w założenia wspomnianego ruchu metabolizmu. Kisho Kurokawa wraz z Kiyonari Kikutake, Masato Otaka, Fumihiko Maki i, stworzyli falę tak zwanej architektury metabolicznej pod koniec lat pięćdziesiątych i na początku lat sześćdziesiątych.

Ponieważ w dynamicznie rozwijającej się Japonii coraz więcej ludzi potrzebowało swojej przestrzeni życiowej, ruch metaboliczny wprowadził koncepcję traktowania struktur niczym ludzkich ciał, z budynkami, które stale ewoluują, a ich fragmenty można wymieniać, aby przedłużyć ich życie.

„Uważałem, że architektura nie jest stałą formą sztuki, czymś skończonym i materialnym, ale raczej czymś, co rozwija się w przyszłość, jest powiększane, regenerowane i ewoluowane”.

To jest idea metabolizmu (metabolizacji, krążenia i przetwarzania)”. Zauważył w swojej książce „From the Machine Age” Kisho Kurokawa, jeden z najmłodszych architektów Metabolizmu.

Rozwiązania konstrukcyjne

W 1972 roku Kurokawa zdobył okazje aby przelać swoje pomysły na płótno rzeczywistości.

Zlokalizowany w Shimbashi w Tokio, w dzielnicy Ginza budynek był wieżą mieszkalno-biurową o mieszanym przeznaczeniu.

Konstrukcja składała się z dwóch połączonych betonowych wież o wysokości jedenastu i trzynastu pięter, w których łącznie mieściło się sto czterdzieści prefabrykowanych kapsuł mieszkalnych.

Każda była samodzielną jednostką. W sumie 140 kapsułek było ułożonych w stos i obracanych pod różnymi kątami wokół środkowego rdzenia, tworząc tym samym charakterystyczny dla budowli, nieregularny kształt, który może przywodzić na myśl strukturę z klocków.

Ta intrygująca konstrukcja dzięki szerokiemu wykorzystaniu prefabrykacji została zbudowana w zaledwie 30 dni, co było niesamowitym wyczynem, biorąc pod uwagę jej rozmiar i wygląd. Każda z kapsuł miała 2,3m długości, 3,8m szerokości i 2,1m wysokości.

Dodatkowo na jednej ze ścian znajdowało się duże, okrągłe okno z pleksi, o średnicy 1,37m.

Tworzyło to co prawda skromne, wręcz kawalerskie warunki do życia, jednak należy nadmienić, że Nakagin Capsule Tower był pierwotnie projektowany jako hotel dla pracowników lub turystów nie planujących dłuższego pobytu w mieście.

Finalnie koncept przerodził się w mikromieszkania na sprzedaż.

We wnętrzu, na standardowym wyposażeniu znajdowało się łóżko, łazienka oraz liczne ówczesne udogodnienia, takie jak kolorowy telewizor czy kalkulator na biurku. W 1972 roku cena wykupu lokum była porównywalna z ceną samochodu z segmentu premium.

Wartym omówienia było rozwiązanie, które wprowadził Kurokawa, pozwalające na przymocowanie każdej kapsuły do betonowego, centralnego rdzenia za pomocą tylko czterech śrub.

Wbrew powszechnemu przekonaniu, wewnętrzna przestrzeń modułów nigdy nie była modyfikowana poprzez łączenia z inną kapsułą.

Modularność struktury pozwalała aby podczas budowy do wież były montowane już wykończone kapsuły.

Rama modułu była wykonana w całości ze spawanych, lekkich stalowych skrzyń kratownicowych, które były pokryte panelami ze stali ocynkowanej, wzmocnionej żebrami.

Po obróbce panele zostały również pomalowane farbą antykorozyjną i spryskane błyszczącym sprayem.

W przeciwieństwie do kapsuł, które mogły zostać stworzone poza placem budowy postawienie dwóch centralnych wież-rdzeni wymagało podjęcia akcji już na miejscu.

Rdzenie, powstałe w konstrukcji szkieletowej zbudowane były ze stalowej ramy i żelbetu.

Od piwnicy do drugiej kondygnacji wykorzystano zwykły beton, który wraz z kolejnymi piętrami zmieniano na lżejszą formę.

Prefabrykaty betonowe zostały wykorzystane w płytach stropowych i szybach wind. Dzięki możliwość i stosunkowej łatwości demontażu i montażu kapsuł, Kurokawa zamierzał je wymieniać co 25 lat.

Wpisywało się to w koncept przemijalność formy i jej ewolucji w duchu metabolizmu. Czas jednak zweryfikował pierwotne plany. Ciągłe problemy ze statusem własnościowym mieszkań uniemożliwiły konserwowanie wieży jako całości.

Ze względu na brak zainteresowania ze strony potencjalnych inwestorów, budynek nigdy nie został kompleksowo wyremontowany.

Odejście i docenienie

Powolny rozkład budynku, który coraz bardziej groził zawaleniem jak również presja na efektywniejsze zagospodarowanie działki poskutkowało wspomnianym na początku wyburzeniem w kwietniu 2022 r..

Jeszcze na początku roku można było przeczytać, że większość kapsuł było opuszczonych, a kilka z nich stało dodatkowo permanentnie bezużytecznych z powodu przecieków i pleśni.

Konstrukcja zawierała także miejscami azbest, zaś sypiące się elementy zaczęły zagrażać pieszym. Mając jednak na uwadze wartość budynku, część kapsuł podczas wyburzania została zachowana.

Zgodnie z planami mają zostać umieszczone w wybranych muzeach w Japonii i na całym świecie jako pomniki jednej z bardziej oryginalnych realizacji swoich czasów.

„Naotradycjonalizm Sebastiana Treese jest świadectwem tego, że można projektować z wyobraźnią i nadal bezproblemowo budować w kontekście bogatego dziedzictwa kulturowego. (...) jego budynki wzbogacają otoczenie miejskie, w którym są budowane, a po zastanowieniu staje się jasne, że są nasycone bogatym zrozumieniem historycznego precedensu.”

To właśnie tymi słowami, w 2021 roku, Stefanos Polyzoides, przewodniczący jury Nagrody Driehaus, uzasadniał nadanie zeszłorocznego wyróżnienia.

Sebastian Treese – sylwetka

Zanim jednak pochylimy się nad gąszczem pytań o tym kim jest wspomniany Sebastian Treese i co dokładnie takiego wniósł do świata architektury, pewien zalążek odpowiedzi znajduje się już w samym wyróżnieniu. Będąc tak naprawdę kontrą dla nagrody Pritzkera, czyli Nobla dla architektów, nagroda Uniwersytetu Notre Dame, nazwana na część Richarda Driehausa ma, jak można oficjalnie to przeczytać ,,honorować całokształt twórczości na rzecz rozwoju tradycyjnej, klasycznej i zrównoważonej architektury jak również urbanistyki”.

Przyznawana co roku od 2003 r. żyjącym architektom, przeznaczona jest dla tych, których prace we współczesnym społeczeństwie wywarły pozytywny wpływ na kulturę, środowisko i sztukę, przy jednoczesnym zachowaniu najwyższych ideałów architektury klasycznej. Urodzony w 1977 roku Sebastian Treese od najmłodszych lat skłaniał się ku uwielbieniu dla architektury.

Trudno powiedzieć ile wpływu na uwrażliwienie niedoszłego architekta miało dziedzictwo budowlane rodzinnego miasta Mainz, a na ile jak sam twierdzi trochę przypadek.Kiedy to w wieku 16 lat, uczęszczając do szkółki teatralnej w Osnabrücku przyszło mu ćwiczyć swoją rolę w szkolnej sali gimnastycznej. Towarzystwo zielonego linoleum, ścian wspinaczkowych i niebieskich materaców było otoczeniem na tyle utrudniającym wczucie się w rolę, że wychodząc z własną inicjatywą Treese zaproponował wykonanie przez siebie stosownej scenografii. Takiej, która umożliwi coś więcej niż trwanie w wirtualnej iluzji podczas gry.

Tak też w 1994 roku, z przymrużeniem oka narodził się pierwszy projekt. Chociaż trudno scenerie kolumnad z kapitelami z papieru Marche traktować poważnie, to finalnie właśnie ona zaprowadziła Sebastiana na architekturę na Berliński Uniwersytet Sztuk Pięknych.

Początki kariery

Początek lat dziewięćdziesiątych w Berlinie był okresem kształtowania się koncepcji na ponowne zagospodarowanie złączonej na nowo stolicy. Jedną z nich była tak zwana Stadtreparatur, określana również jako Rekonstrukcja Krytyczna. Opracowana przez Josefa Paula Kleihuesa, jeszcze w latach osiemdziesiątych zakładała powrót do tradycyjnych stylów, wraz z przywróceniem miastu tego co niezrekonstruowane oraz nadaniem mu formy skoncentrowanej na pieszych.

Na owej fali Treese rozpoczął swój staż przy odrestaurowywaniu domu Carla Frideshinkela, a niedługo później trafił pod skrzydła Hansa Kollofa, ówczesnej legendy niemieckiej sceny architektonicznej.

Jak sam wspomina, „jego praktyka wprowadziła mnie we współczesną szkołę myślenia, ale taką, która jest oddana klasycznym zasadom, które Kollof położył jako podstawę do naszego podejścia do projektowania i urbanistyki. Po czterech latach z nim, czułem się jakby minęło dziesięć, nie mogą przy tym doczekać się aż w końcu wypróbuję wszystko czego mnie nauczył.”

Przygoda związaną z własnym studiem architektonicznym rozpoczęła się w 2008 roku, w skromnym biurze zlokalizowanym w wynajętym pokoju. W trakcie kolejnych trzech lat Treese, działający już razem ze swoją przyszłą żoną Julią otrzymali pierwszą okazję do zaprezentowania się światu. Była to realizacja małego, wiejskiego domku pod Berlinem, w miejscowości Groß Schauen, tuż nad brzegiem brandenburskiego jeziora. Szukając pomysłów na projekt, inspiracją okazała się jego sama okolica.

„Kiedy zwiedzaliśmy okolice zainspirowały nas liczne proste, ale piękne drewniane stodoły, wyłożone przetartymi sosnowymi deskami, bejcowanymi na ciemno z nieprzyciętymi krawędziami.”

To wykorzystanie drewna, chociaż proste i jakże ludowe stworzyło skojarzenie z japońską architekturą drewnianą. Stamtąd zaś był już tylko krok do pomysłu wykorzystania tego samego chropowatego drewna jako wykładziny na część zewnętrznych ścian. Podobnie, ale już w bardziej kontrolowany sposób zostało zaprojektowane wnętrze, gdzie przegubowe deski zmieniły się w płócienną powierzchnie, okalającą zarówno ściany jak i sufit, który od profili na ścianach zgina się ku sobie niczym namiot.

„Kontekst wernakularny pokazuje w bardzo prosty sposób, jak podchodzimy do architektury. Nie trzeba nic wymyślać, a raczej wiązać z tym, co możemy znaleźć, (...) zwykle nasze budynki płynnie łączą się z lokalnym środowiskiem, zachowując niezależność poprzez transformację znalezionych form w nową całość.”

Magnum opus, czyli Eisenzahnstrasse 1

Niewątpliwym kamieniem milowym dla rozwijającego się studia architektonicznego okazała się współpraca z firmą Ralf Schmitz GmbH, przedsiębiorstwem budowlanym znad Renu, które rozwijając się od 1864 roku wyspecjalizowało się w budowaniu ekskluzywnych nieruchomości.

Pierwszą wspólną realizacją było zagospodarowanie działki w Oberkassel, najbogatszym przedmieściu Düsseldorfu. Efektem prac było zaprojektowanie dwóch podobnych domów, które wtapiając się w krajobraz analogicznie jak w Groß Schauen przejmują od niego zasady dekoracji.

Prawdziwym jednak magnum opus okazała się już druga współpraca. Finalnie to również ona stała się dla Treese podstawą do przyjęcia wspomnianej nagrody Driehausa. Powstała w ciągu trzech lat realizacja przy Eisenzahnstrasse 1 w Berlinie, nie tylko po swoim ukończeniu 2016 r. stała się wizytówką marketingową kunsztu dewelopera, ale również pierwszym zobrazowaniem tego co można zobaczyć w wyszukiwarce pod fraza „neotraditional architecture”.

Na ulicy Eisenzahn uwidacznia się inspiracja klasycznymi paryskimi bulwarami zaprojektowanymi przez urbanistę Haussmanna. Chociaż ostatnia wojna mocno zredukowała liczne niegdyś w pierzei bogate kamienice, to te które miały szczęście ocaleć opowiadają historię burżuazyjnego budownictwa, z wielopiętrowymi wykuszami wprowadzającymi na ulicę silne podziały wertykalne.

Sprostanie tej zauważalnej i rozciągającej się stylistyce stało się wręcz w odczuciu architekta jego moralnym obowiązkiem. Do tego stopnia, że wraz z żoną zdecydowali się polecieć do francuskiego źródła, aby dokładniej zbadać uniwersalną siatkę elewacji Haussmanna, która zdefiniowała to jak wygląda dzisiaj Paryż.

Ze względu na to, że nieruchomość była dwukrotnie większa od zwykłej okolicznej działki, architekci zdecydowali się na zapewnienie rytmu pionowego, tworzonego przez 13 osi, z dominującym środkiem i dwoma symetrycznymi odpowiednikami. Parter dekorują ogrody, które wpisują się w ich istniejący, uliczny ciąg.

Nie tylko wzmacniają one prywatność, ale również jako strefy pół publiczne akcentują granice miedzy budynkiem a chodnikiem. Zlokalizowane w środkowej osi szklane wejście przyozdobione jest żelaznymi ramami tworzącymi rozety, które niczym w najdroższych kamienicach prowadzi do dużego wejściowego holu. Zastosowanie boniowania na dwóch pierwszych kondygnacjach stwarza wizualny efekt solidnej, kamiennej podstawy dla następnych, gładkich pięter, które uwidaczniają delikatne formowanie zaokrąglonych wykuszy. W przeciwieństwie jednak do swojego sąsiedztwa, ozdobny detal nie przejawia się tutaj ornamentami wplecionym w fasadę.

Zamiast tego świadomie nawiązując do Paryża wykorzystuje wzorzyste okratowanie balustrady balkonowej do przyciągnięcia oka przechodnia. Wyważony stosunek między ścianami a eleganckimi proporcjami okna był możliwy tylko dzięki przekonaniu inwestora do zachowania obowiązujących w sąsiednich budynkach wysokości kondygnacji, sięgających prawie czterech metrów.

Przedostatnie piętro wieńczy wyraźny gzyms, nawiązujący stylem i wysokością do okolicznych budynków. Zamiast zwieńczyć kamienicę poprzez zastosowanie dwuspadowego dachu, Treese stworzył jeszcze jedną mieszkalną kondygnację. Całość nie razi jednak swoją wysokością dzięki wykorzystaniu efektu cofnięcia elewacji i udekorowania ją zdobioną balustradą. Wyjątkiem jest tutaj przedłużenie środkowej osi, która swoją neobarokową falistością godną Borrominiego sprawia wrażenie korony spoczywającej na fasadzie.

Również w samej konstrukcji Treese postawił na wariacje tradycji. Budynki zostały zbudowane w systemie podwójnych ścian z betonu i czerwonej cegły, tworząc trwały grunt do delikatnych prac tynkarskich. Gzymsy okalające okna wykonano na miejscu przy wykorzystaniu konstrukcji z metalowej siatki. Umożliwiło to nadanie odpowiedniej chropowatości ich kształtowi. Od czasu tamtej realizacji biuro projektowe rozwinęło się do zespołu ponad czternastu architektów, a od 2018 roku realizuje także zlecenia poza granicami kraju.

Chociaż można poświecić równie wiele uwagi także późniejszym realizacjom studia, które były równie doceniane, to wszystkie one wpisują się w pewien nurt, będący architektoniczną alternatywą tych, którzy nie chcą całkowicie zrywać z tradycją. Określani dzisiaj zbiorczo jako przedstawiciele neotradycjonalizmu w architekturze, chyba najlepiej zostali sportretowani właśnie przez samego Treese, który w kontekście realizacji przy Eisenzahnstrasse powiedział,

„Elementarne dla naszej praktyki to rozpoznanie tego co już istnieje. Nie chodzi o rekonstrukcje ale raczej o reinterpretacje przeszłości. Łączymy się z naszym dziedzictwem architektonicznym i wiedzą o budownictwie i kunszcie, aby stworzyć nową architekturę. Świadomą kontekstu i fizycznego porządku istniejącego miejsca.”

~ Adrian Wikiera

W zielonym otoczeniu pastwisk i lasów, na 124 m kw. architekci musieli zaprojektować jeden budynek, ale zapewniający dwóm rodzinom wydzieloną przestrzeń. Jednocześnie dom miał posiadać prostą i nowoczesną formę, przy zachowaniu tradycyjnego wyglądu. Kocián i Liška osiągneli ten rezultat w najprostszy możliwy sposób, dzieląc pionowo bryłę na dwie części.

Pomysłowość projektu leży jednak w ułożeniu poszczególnych częsci w taki sposób, że sprawiają wrażenie lustrzanego odbicia. Tym samym każda rodzina zyskała swoją prywatną połowę założenia. Przestrzeń z drugiej strony, zlokalizowana między rozpościerającymi się częścami została przemyślana jako taras ze schodami do wspólnej integracji. O ile rozplanowanie budynku bez wątpienia jest nowatorskie, o tyle drewniana elewacja stawia na bardziej tradycyjne tony, zapewniając również harmonię z lokalnym budownictwem.

Pierwszy projekt grupy ShOP Architects mierzy 325 metrów wysokości i posiada 93 piętra, które łącznie stanową 51 600 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej. Dzięki konstrukcji z szeroką podstawą , wieżowiec jest w stanie uniknąć problemów związanych z silnymi wiatrami, z którymi zmagają się wysokie budynki po drugiej stronie East River.

Co się składa na tak imponującą nieruchomość?

9 300 metrów kwadratowych powierzchni najniższych pięter zostanie zagospodarowane pod powierzchnie handlowe. Do 53 piętra ulokowane będą mniejsze mieszkania, natomiast od 53 piętra w górę umieszczone zostaną główne apartamenty. Na dachu zaprojektowano trzy baseny, a na 66 pietrze wieżowca powstanie najwyżej położone boisko do koszykówki na świecie.

Trudna lokalizacja pośród wysokich na 3000 metry górskich pasm okazała się jednym z wielu atutów obiektu. Obszerna architektoniczna przestrzeń umożliwia przebywającym obcowanie z cudowną naturą Hidy.

Projekt pracowni Sou Fujimoto Architects zakłada 21 300 metrów kwadratowych powierzchni użytkowej, na której mają się znaleźć sklepy, spa, przestrzenie wystawowe, a także pomieszczenia badawcze. Co więcej, dom kultury ma się otworzyć na lokalnych studentów, oferując im mieszkania do wynajęcia oraz boisko otwarte cały rok.

Konstrukcja dachu jest w kształcie misy, którą podtrzymują białe kolumny. Projekt ten ma symbolizować przeszłość i przyszłość. Japońska nieruchomość będzie również pełniła rolę parku, po którym będzie można spacerować.

Mieszkania zlokalizowane są w lesie na terenie restauracji. Zostały skonstruowane tak, aby mogły wytrzymać silne wiatry oraz trzymaly równowagę. Każdy lokal ustawiony jest na betonowej podstawie, a nich ułożone zostały elementy w kształcie tuby.

Dzięki swoim kształtom, domki idealnie wpasowują się w leśny krajobaz. Kompleks czterech domków wyróżnia się dużymi oknami i drewnianą elwacją, która została pokryta gontem. Domki składają się z przefabrykowanych elemntów, które zostały wykonane z drewna laminowanego krzyżowo.



W mieszkaniach znajdziemy kuchnie, łazienki, sypialnię a także pomieszczenia mieszkalne. Dzięki odpowiedniemu wykorzystaniu światła pośredniego, ma się wrażenie wpadania przez szczeliny budynku.

Budynek o wysokości 195 metrów kwadratowych całkowicie pokryty jest krystalicznym, bezbarwnym szkłem. Przeszklony, wysoki na 4 kondygnacje hol, dodatkowo otoczony kolumnadą 16-metrowych słupów, czyni go najwyższym lobby w Polsce.

Do zbudowania tej nieruchomości użyto szkła o najwyższych parametrach, zapewniając izolację akustyczną i odpowiednie oświetlenie całego budynku. Duże biurowce w środku miasta są zagrożeniem dla ptaków – tutaj projektanci mocno wzięli sobie tę zalezność do serca i dobrali odpowiednią relatywność szyb oraz zadbali o odpowiednie ograniczenie odbicia światła zewnętrznego, dzięki czemu budynek jest widoczny dla patków.

Co nadaje charakteru temu niesamowitemu biurowcowi? Otóż od strony ulicy Prostej można zauważyć tzw. „żyletkę” , czyli pionowy pas o wysokości 195 metrów kwadratowych, który łączy przeszkloną strefę wejścia, skybar oraz ,, pióropusz” w całość.

„Czyste Powietrze” to rządowy program priorytetowy, który ma na celu ograniczenie emisji szkodliwych gazów i substancji lotnych, powstających podczas ogrzewania gospodarstw domowych przestarzałymi kotłami, zasilanymi niskiej jakości paliwem stałym.
Beneficjenci programu będą mogli otrzymać dofinansowanie w formie dotacji. Przy czym ostateczna wysokość dofinansowania, przyznana wnioskodawcy, zależy od wysokości jego dochodów.

Do kogo kierowany jest Program "Czyste Powietrze" ?

Adresatami są właściciele oraz współwłaściciel budynków mieszkalnych jednorodzinnych, a także wydzielonych w takowych budynkach, lokali mieszkalnych z wyodrębnioną księgą wieczystą.

Na co oferowane jest dofinansowanie z Programu ?

Dofinansowanie przyznawane jest na wymianę przestarzałych i nieefektywnych źródeł ogrzewania, jak piece i kotły na paliwo stałe, w celu ich wymiany na nowoczesne urządzenia, które spełniają obecnie obowiązujące normy. Dofinansowanie można również przeznaczyć na towarzyszące temu przeprowadzenie prac niezbędnych przy termomodernizacji jednorodzinnych budynków mieszkalnych.

Nowości i zmiany w programie Czyste Powietrze na rok 2022.

Od 25 stycznia 2022 obowiązuje III część programu Czyste Powietrze. Oto najistotniejsze zmiany w tej edycji Programu:

• W ramach rozszerzenia pomocy i uatrakcyjnienia programu, uwzględniono możliwości skorzystania z programu „Czyste Powietrze”, gdy jednocześnie dofinansowanie łączy się z gminnymi programami typu parasol. W ramach tej opcji, aż do zakończenia okresu trwałości, wnioskodawca nie jest faktycznym właścicielem kotła. Dodatkowo umożliwiono przedłużenie realizacji projektu, w momencie opóźnienia, jeśli to opóźnienie rozliczenia wynika z przesunięcia terminu przyłączenia gazu przez operatora,
• W celu podniesienie bezpieczeństwa, w przypadku montażu kotłów na paliwo stałe, zostały doprecyzowane wymagania dla przewodów kominowych.
• Od 1 stycznia 2022 r. zniesiono możliwość składania wniosków na dotacje do kotłów węglowych.
• Kotły zgazowujące drewno i spalających pellet drzewny (kotły dwupaliwowe na drewno kawałkowe i pellet ), zostały dopuszczone w ramach dofinansowania, jako będące źródłami ciepła zgodnymi z celami Programu.

Ile można otrzymać w ramach dofinansowania ?

W ramach zasad, obowiązujących od 25 stycznia 2022 roku, przewidziano trzy progi dofinansowania:
- do 30 000 zł przy podstawowym poziomie dofinansowania;
- do 37 000 zł przy podwyższonym poziomie dofinansowania;
- do 69 000 zł przy najwyższym poziomie dofinansowania;

Jakie formy ogrzewania są rozumiane, jako nowoczesne źródła ciepła, które można sfinansować w ramach Programu ?

Program preferuje źródła ciepła, które spełniają najwyższe obowiązujące obecnie normy. Są to między innymi:
- ogrzewanie elektryczne,
- węzeł cieplny,
- kocioł gazowy kondensacyjny,
- kocioł olejowy,
- pompa ciepła,
- kocioł na paliwo stałe (tylko jeśli spełniają określone normy)

W ramach dofinansowania dopuszcza się realizację jednego, lub kilku z poniższych opcji:
- demontaż istniejącej, oraz zakup i montaż nowej instalacji centralnego ogrzewania,
- zakup i montaż paneli fotowoltaicznych lub pompy ciepła (na pewnych, określonych w projekcie warunkach), zakup i montaż wentylacji mechanicznej z odzyskiem ciepła,
- zakup i montaż elementów wspierających izolację cieplną budynku (ocieplenie przegród, wymiana okien i drzwi)
- sfinansowanie dokumentacji projektowej, w tym opłatę za ekspertyzy, czy za audyt energetyczny (w przypadku ocieplenia ścian)

W tym roku Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej (NFOŚiGW) planuje przeznaczyć 1,95 mld zł na realizację programu „Czyste Powietrze”. Dzięki temu, planowane jest jeszcze szersze wsparcie osób najuboższych. W ramach dofinansowania można, oprócz wymiany przestarzałego kotła, również sfinansować termomodernizacje budynku w takich obszarach, jak wymiana okien i drzwi, czy ocieplenie bryły budynku.

Kto może liczyć na dofinansowanie rzędu 90% ?

Zgodnie z nowymi zasadami, obowiązującymi od 25 stycznia 2022 roku, będą to osoby, osiągające dochód do 900 zł na osobę / w gospodarstwie wieloosobowym, lub osoby z dochodem nieprzekraczającym 1260 zł, w przypadku gospodarstwa jednoosobowego. Przy czym należy zaznaczyć, że maksymalna kwota dotacji może wynieść 69 000 zł.

Jednak osoby, które osiągają wyższe dochody, nie zostaną pozostawione bez wsparcia finansowego.

Również one będą mogły liczyć na dofinansowanie termomodernizacji swoich domów.
Dla beneficjentów, których dochód roczny nie przekracza 100 000 zł, przewidziano dotację podstawową do 30 000 zł. Natomiast osoby, których przeciętne miesięczne wynagrodzenie nie przekracza 1564 zł/os. w gospodarstwie wieloosobowym, w gospodarstwie jednoosobowym – przeciętne miesięczne miesięcznym wynagrodzenie wynosi do 2189 zł - mogą liczyć na dotację w wysokości do 37 000 złotych.

W ramach alternatywy wprowadzono możliwość określenia kryterium kwalifikowania się do dofinansowania przez wnioskodawcę, na podstawie ustalonego prawa do otrzymywania zasiłku stałego, zasiłku okresowego, zasiłku rodzinnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego.

Wyszukiwarka gmin.

Jedną z nowości w programie Czyste Powietrze na rok 2022 jest narzędzie, ułatwiające skorzystanie z Programu. Jest to interaktywna wyszukiwarka gmin, która pomaga szybko sprawdzić, czy gmina podpisała porozumienie umożliwiające uczestnictwo w programie. Na ten moment porozumienie podpisało już ponad 83% gmin w Polsce, a kolejne gminy dołączają do Programu, także warto na bieżąco sprawdzać, jeśli okaże się, że interesująca nas gmina jeszcze nie widnieje w ramach porozumienia.

Program „Czyste Powietrze” ruszył we wrześniu 2018. Rząd w ciągu 10 lat planuje przeznaczyć na dofinansowania w ramach Programu kwotę 103 mld zł. Według informacji NFOŚiGW z kwietnia tego roku, od momentu uruchomienia programu „Czyste Powietrze”, zostało złożonych już blisko 425 tys. wniosków. Na tamten moment wnioski opiewały łącznie na kwotę dofinansowania ok. 7,4 mld zł. Faktycznych umów o dofinansowanie podpisano 371 tysięcy, gdzie dofinansowanie z umów wyniosło na kwiecień 2022 r. ok. 5.8 mld zł.
Czas na składanie wniosków o dofinansowanie mija 30 czerwca 2027.

Program „Czyste Powietrze” w liczbach.

W ramach złożonych dotychczas wniosków najchętniej wybierane są kotły gazowe kondensacyjne - stanowią one wybór w ok. 43 % wszystkich wniosków. Na drugim miejscu popularnością cieszą się kotły na biomasę, co stanowi ok. 20 % wyborów we wnioskach. Pompy ciepła powietrzne stanowią wybór wśród ok. 15% wnioskujących. Pompy ciepła odbierające ciepło z gruntu lub wody wybiera 3.4% wnioskujących, a systemy ogrzewania elektrycznego to tylko 1.5 % wszystkich wniosków. Kotły węglowe, które stanowiły wybór 15.83% - zostały już wycofane z dofinansowania od 01 stycznia 2022 roku.

Według wyliczeń ekspertów z Instytutu Ekonomii Środowiska, na ten moment w polskich gospodarstwach domowych funkcjonuje jeszcze ok. 3-4 mln kotłów, zasilanych na paliwa stałe. Wg ekspertyzy, około 3 mln z nich, to wysoce przestarzałe kotły węglowe, potocznie zwane „kopciuchami”. Stąd szeroko zakrojona skala Programu, który ma zachęcać do jak najszybszego przechodzenia na korzystniejsze dla środowiska źródła ogrzewania domów.

Nieruchomośc składa się z kontenerów transportowych ułożonych w kształcie gwaiazdy. Ich ułożenie pod odpowiednim kątem chroni dom przed klimatem, jak również zapewnia możliwość podziwiania pięknego krajobrazu.
Dom o powierzchni 185 metrów kwadratowych składa się z trzech sypialni, kuchni oraz salonu. Zamontowane na dachu garażu panele słoneczne, zapewniają zasilanie na calej działce.

Położenie nieruchomości i jej niekonwencjonalna forma doprowadziły do tego, że stała się znaczącym punktem na architektonicznej mapie okolicy. Okolica naturalnego wąwozu i łatwość z jaką wtapia się w krajobraz, a do tego oryginalnośc i funkcjonalność sprawia, ze domek letniskowy spełnia wszelkie standardy wygodnego i spokojnego miejsca wypoczynkowego w zachwycającym otoczeniu.

Konstrukcja domu została rozłożona na trzy poziomy, w odwróconym schemacie. Część dzienna została podniesiona maksymalnie do góry, w sposób zapewniający widok ponad poziom wału, na jezioro oraz jego przeciwległy brzeg.

Parter został zagospodarowany pod wejście z holem, garażem oraz strefą spa z bezpośrednim wyjściem na taras. Na pietrze zorganizowano sypialnie oraz łazienkę. Na najwyższym piętrze znajduje się salon z jadalnią oraz kuchnia, a także mała toaleta. Co ciekawe w garażu zamontowano małą windę kuchenną, która umożliwa przewożenie zakupów bezpośrednio na najwyższą kondygnację, do kuchni.

Aktualnie budynek jest siedzibą firmy Beeah Group, która tworzy bazę operacyjną dla grupy, aby rozszerzyć działalność na nowe, ważne dla przyszłości branże. Nieruchomośc liczy 9000 metry kwadratowe, pokryta jest płytami betonowymi wzmacianymi włóknem szklanym. Dzięki temu regulowana jest temperatura w pomieszczemniach. W budowie znajdziemy znikomą ilość okien, co chroni go od działania nadmiernego nasłonecznienia.
Budynek posiada własny system wodny oraz energetyczny – zasilany jest przez panele foowoltaiczne z akumulatorami Tesla, które są wystarczające do zasilenia obiektu w dzień i noc. Podzielony jest na dwa skrzydła. Wewnątrz pierwszego znajdują się srefy wypoczynkowe, publiczne i zarządzcze firmy. Drugie całkowice przynależy do firmy Beeah. Połączenie oby skrzydeł dziedzińcem zapewania naturalną wentylację.
W budynku znajduje się również centrum dla zwiedzających, audytorium i sale konferencyjne, które dzięki odpowiedniemu zprojektowaniu, umożliwiaja zarówno pracę zdalną jak i stacjonarną.

W skrócie można powiedzieć, że urządzenia i systemy smart zarządzane są z poziomu multimedialnego centrum dowodzenia, np. z aplikacji w telefonie, lub z panela zbiorczego pulpitu sterowania, z którym poszczególne jednostki typu smart są połączone za pomocą sieci internetowej.
Jakie urządzenia, a zatem, jakie funkcjonalności spaja taki system ?

Inteligentny system reagowania samodzielnie podejmuje wymagane akcje.

To nie tylko zdalne sterowanie głosem, znane z filmów science – fiction, gdzie bohater filmowy wraca do domu i mówi „jestem” - po czym zapalają się światła, z głośników zaczyna sączyć się spokojna muzyczka, a miły głos wirtualnego lokaja pyta, czy zaparzyć kawę, a może napełnić wannę do kąpieli z pianką.
W zamyśle twórców, to również samodzielne reagowanie urządzeń pod kątem różnych akcji, związanych z optymalizacją zużycia energii, czy też zapewnienia domownikom bezpieczeństwa. My możemy spokojnie spać, lub być w tym czasie nieobecni w domu, a inteligentny system czuwa.

Idee działania koncepcji „smart home” dobrze zobrazuje nam poniższy przykład. Załóżmy, że z jakichś powodów poziom dwutlenku węgla podniesie się w pomieszczeniu mieszkalnym i zostanie przekroczona dopuszczalna norma. W tradycyjnym domu z zamontowanym czujnikiem czadu po prostu włączy się sygnał dźwiękowy, alarmujący nas o przekroczeniu bezpiecznego poziomu. Teraz już sami musimy wykonać wszystkie inne czynności, związane z reakcją i zapewnieniem sobie bezpieczeństwa.
Inteligentny system reagowania natomiast, oprócz wydania sygnału ostrzegawczego, natychmiast uruchomi maksymalną wentylację powietrza, samodzielnie uchyli okna, w celu najlepszej wentylacji i dopływu świeżego powietrza, a nawet zmieni barwę światła w żarówkach na czerwoną, aby skutecznie zasygnalizować stan alarmowy. W międzyczasie sam zdiagnozuję powód ulatniania się czadu. Być może nawet mógłby powiadomić o tym serwis urządzenia, umawiając wizytę serwisantów i proponując termin w korelacji z naszym osobistym kalendarzem godzinowej dostępności. Nam pozostanie tylko kliknąć proponowany termin wizyty serwisowej, albo zadeklarować następny.

Rozwój na rynku domów typu smart trwa już od kilku lat.

Wbrew pozorom, inteligentne domy powstają już od dobrych kilku lat, wraz z coraz szerszą dostępnością na rynku nie tylko sprzętów rtv i agd, jak smart telewizorów, ekspresów do kawy czy sprzętów kuchennych. Przyczyniają się do tego w dużej mierze również trwałe elementy wyposażenia domów, jak zamki elektroniczne do drzwi wejściowych, zaawansowane systemy urządzeń grzewczych i wentylacyjnych, typu pompy ciepła, rekuperatory, ogrzewanie podłogowe, a nawet elektronicznie sterowany kominek w salonie – obecnie coraz więcej sprzętów może być sterowanych z poziomu aplikacji na naszych smartfonach. Żarówki, zmieniające barwę na 100 i więcej odcieni, sterowane za pomocą telefonu, można kupić praktycznie w każdym sklepie budowlanym i z wyposażeniem wnętrz.

Kiedyś rozwiązania typu „smart home” wiązały się z ogromnymi nakładami finansowymi. Obecnie poziom cenowy takiego domu staje się coraz bardziej dostępny, co z kolei spotyka się z entuzjastycznym przyjęciem wśród inwestorów, zarówno tych planujących wybudować, jak i zmodernizować istniejący budynek mieszkalny. Już nawet powstają całe osiedla deweloperskie, wyposażone w inteligentne rozwiązania. Najczęściej wyposażone są w nie mieszkania o podwyższonym standardzie. Najłatwiej zadbać o to już na etapie budowy, wyposażając lokale system odpowiednich sterowników, sensorów i okablowania – łączność z poszczególnymi elementami systemu odbywa się za pośrednictwem kabli oraz bezprzewodowo.

Internet rzeczy IoT

Internet rzeczy (Internet of Things, IoT) to zamysł, rozwijany na rynku technologii od kilku lat. W koncepcji IoT urządzenia, działające dotąd oddzielnie, komunikują się wzajemnie, dzięki połączeniu z siecią internetową.
Dzięki temu poszerza się ich funkcjonalność i tym samym, poprawia się nasz komfort życia. Od teraz możemy sterować centralnym ogrzewaniem, nie wstając z kanapy, a światłem - sterując głosem, albo po prostu - poprzez samo nasze wejście lub wyjście z pomieszczenia.

Wygoda, oszczędność czasu i energii i bezpieczeństwo – tego oczekują użytkownicy.

Technologie i cała idea, stojąca za koncepcją „smart home” rozwijają dynamicznie cały czas. Kierunek rozwoju dopasowany jest do przyszłych użytkowników - to ich styl życia i potrzeby mają być tu przede wszystkim zaspokojone. Jedne z głównych potrzeb, które są silnie akcentowane obecnie wśród społeczeństwa, to stworzenie z domu bezpiecznej przystani, do której wracamy, by odpocząć i się wyciszyć. Dom ma być wygodnym, funkcjonalnym i komfortowym azylem - powinien zapewniać poczucie bezpieczeństwa, być energooszczędny i pozwalać nam wypoczywać wygodnie, minimalizując wszelkie prace przy obsłudze domu.

Stąd, rozwiązania poprawiające wygodę życia, cieszą się coraz większym uznaniem, mimo częstokroć wysokiej ceny. Dla przykładu, droższe systemy ogrzewania, które są niemalże bezobsługowe, jak np. pompa ciepła – są coraz chętniej wybierane, niż klasyczne piece na paliwo, które regularnie co jakiś czas trzeba dokładać do zasobnika. Tak samo jak odkurzacze – znamy wszyscy klasyczne odkurzacze, których wtyczkę do prądu przełączało się co chwilę do kolejnych gniazdek, a nieporęczny sprzęt przenosiło ręcznie, obijając nie rzadko meble czy futryny. Ułatwieniem stał się dla wielu odkurzacz centralny, gdzie podczas sprzątania domu przenosimy się tylko rurą ssącą, podłączając ją do specjalnych gniazd ssących w każdym pomieszczeniu, które chcemy odkurzyć.

Najnowszy trend, który w ostatnich latach zyskał niesamowitą popularność – to odkurzacz samojezdny – robot sprzątający. Sterowany z aplikacji w smartfonie, robot sprzątający sam się włącza w określonych dniach i godzinach. Odkurza, myje i mopuje na mokro, z racji swoich niewielkich płaskich rozmiarów – wjedzie pod kanapę i posprząta pod łóżkiem, a po wszystkim sam wraca do bazy, aby się naładować. W aplikacji, na planie mieszkania – mamy podgląd, które strefy dziś sprzątał robot. Oczywiście plan mieszkania stworzy sam robot sprzątający, który przy pierwszym uruchomieniu zeskanuje dokładnie nasze mieszkanie, a plan pomieszczeń pojawi się w aplikacji. Jeśli nie chcemy, by robot wjeżdżał w jakieś konkretne rejony pokoju, możemy prosto wykluczyć ten obszar w aplikacji. Robot potrafi się sam opróżniać, usuwając zanieczyszczenia do specjalnej stacji, którą można opróżniać raz na kilkadziesiąt dni. A to oznacza, że można zapomnieć zupełnie o odkurzaniu i sprzątania podłogi na całe miesiące. Ten przykład najlepiej pokazuje, czego oczekują użytkownicy. Wygoda, oszczędność czasu i energii i bezpieczeństwo.

Cyberbezpieczeństwo a potencjalne zagrożenia.

Już teraz aplikacje w smartfonach uczą się naszych indywidualnych preferencji, proponując na tej podstawie sugerowane playlisty utworów muzycznych, czy proponując ciekawe miejsca w pobliżu, na podstawie naszej lokalizacji. Trend ten na pewno będzie się nasilał, bo w zamyśle systemów smart jest, aby były one jak najbardziej spersonalizowane i bezobsługowe.
Jednak wraz z rozwojem technologii, pojawia się pytanie, czy na pewno będzie to bezpieczne i czy taki poziom „cyfrowej inteligencji” w domu, które przecież ma być azylem, jest naprawdę potrzebny? Inteligentne urządzenia, podłączone do sieci internetowej, zdobywające o nas codziennie mnóstwo wrażliwych danych, mogą stanowić potencjalne zagrożenie i stać się celem ataków hakerów.
Cyberbezpieczeństwo powinno stać się priorytetem, kiedy myślimy o domowych systemach, które za pomocą kamery monitorują większą cześć naszego domu oraz, co za tym idzie - życia, znają preferencje wszystkich domowników, wiedzą kiedy i na jak długo wychodzimy z domu, mają dostęp do ochrony domu (alarm, rolety antywłamaniowe i drzwi wejściowe) a wszystko to jest połączone w sieci i sterowane cyfrowo.

Kierunek rozwoju na przyszłość.

Prognozuje się, że już za ok. 10 lat inteligentna technologia „smart home” na stałe wejdzie do naszych domów, jak elektryczność czy ogrzewanie. Świadczy o tym chociażby fakt, że już coraz częściej planuje się rozwiązania automatyki domowej na etapie projektowania i powstawania budynku. Ważne tylko, byśmy nie stracili w tym wszystkim głowy, zachwyceni nowoczesną technologią, zapominając o podstawach bezpieczeństwa.

Efekt znikającego budynku otrzymano za pomocą pokrycia parteru alucobondem - materiałem imitującym lustro. Ponadto, zabieg ten sprawai wrażenie przedłużenia lasu i zatarcia granicy między nim a budynkiem.

Dom o powierzchni 400 metrów kwadratowych, zlokalizowany jest w podwarszawskim Izabelinie. Parter został zagospodarowany pod strefę dzienną oraz pokój gościnny z toaletą, piętro natomiast pod dwie sypialnie z łazienkami, pokój biurowy i pralnię.

W planach jest rozbudowanie nieruchomości o wielki taras z bezpośrednim dostępem do salonu

Dom o powierzchni 110 metrów kwadratowych składa się z biura z pralnią , przestrzeni dziennej z kuchnią oraz sypialni z łazienką. Wybudowany został w ciągu kilku tygodni, dzięki wykorzystaniu nieuciążliwych procesów produkcji oraz sosnowego drewna, pochodzącego z miejscowego tartaku.

Wyjątkowości tej nieruchomości dodaje możliwość poddania jej recyklingowi, ponieważ jej konstrukcja opiera się na drewnie i stali, które z łatwością można ponownie wykorzystać.

Od strony ulicy można dostrzec jedynie lewitującą linię. Dach sprawia wrażenie unoszącego się w powietrzu dzięki podniesieniu go o 50 cm. Sprawiło to, że dom zyskał nie tylko wizualne efekty, ale również więcej światła w wewnętrznej przestrzeni.

W centralnej części budynku ulokowano garaż, jest on jedynym widocznym elementem z ulicy. Artystom zależało na zapewnianiu mieszkańcom jak największej dozy prywatności, dlatego stanowi on bezpośrednie wejście do holu. W narożniku budynku umieszczono kuchnię oraz jadalnię. Miejsce to wyróżnia się również długi taras z zadaszeniem, w które wmontowany został ażurowy dach z ruchomymi lamelami, które zamykają się podczas deszczu.

Patrząc na budynek od strony ulicy, można odnieść wrażenie miejsca pozbawionego okien a elementem wyróżniającym go jeszcze bardziej jest fasada domu, obramowana czarnym pasem czerni przypominającym wstążkę. 500 –metrowy dom posiada duże okna od wewnętrznej strony posiadłości, zaprojektowane tak, aby wychodziły na widok ogrodu z basenem.

Już od wejścia wita nas kamienna posadzka, aby po chwili ukazały się naszym oczom piękne, orzechowe schody, prowadzące do piwnicy i na najwyższe piętro. Fani kulinarnych eksperymentów zachwycą się drewnianą wyspą,stanowiącą serce pomieszczenia.

Kompleks domków znajduje się w pobliżu ośrodka narciarskiego w Quebecu. Składa się on z dwóch kabin, które można wynająć, aby móc obcować z naturą oraz podziwiać okoliczne widoki.

Zbudowane tyłem do siebie oba domki, zapewniają prywatność gościom. Wyróżniają się jedną, najbardziej zadziwiającą cechą – jedna z fasad jest całkowicie przeszkolona. Kontrastu dodają trzy pozostałe elewacje, które zostały pokryte ciemnymi, drewnianymi listwami.

Domki przeznaczone są dla maksymalnie sześciu osób. Zagospodarowane są pod jadalnię otwartą na salon, w którym ciepła dodaje kominek. Znajdziemy również dwie zamykane sypialnie oraz łazienkę.

Artyści, tym projektem, chcieli uwydatnić różnicę między światem materialnym a nadrealistyczna wizją ukazaną w dziełach niemieckiego malarza.Łączna powierzchnia budynku wynosi 4000 metry kwadratowe. Dom składa się z prostopadłościennych, nachodzących na siebie brył. Są dwa sposoby wejścia do budynku. Pierwszym z nich jest wejście na szczycie góry – przez korytarz zawieszony nad ziemią. Drugie wejście jest w bryle, w której znajduje się klatka schodowa oraz winda. Niezwykłe jest to, że część dzienna, rekreacyjna ulokowana została w bloku wysuniętym poza krawędź góry.

Projekt ten bazuje na motywie kwadrantu, który służył kiedyś do wyznaczania pozycji gwiazd na niebie. Rezultatem tego zabiegu jest ruchomy taras, który obraca się na powierzchni ogrodu pomiędzy dwoma ramionami budynku – salonem i częścią rekreacyjną. Dom podąża za promieniami słońca, dzięki czemu , w zależności od jego położenia, może być otwartą, wolną przestrzenią-tarasem lub przedłużeniem budynku.

Kolejną ciekawostką jest to, że budynek posiada swój własny mikroklimat bez ingerencji dodatkowych systemów. Latem zapewnia upragniony cień, natomiast zimą umożliwia dopływ większej ilości słońca.

Głównym założeniem było otworzenie azylu na nadzwyczajne widoki, jednocześnie chroniąc go przed silnymi porywami północnego wiatru. Stąd pomysł na zbudowanie rezydencji w skarpie, zamiast na powierzchni gruntu.

Dzięki wykorzystaniu surowców, takich jak: kamień, beton, drewno i stal, wnętrze domu daje wrażenie życia w naturalnej jamie. Projektantom zależało na wykorzystaniu jak największej ilości materiałów występujących lokalnie i odnoszących się do historii wyspy. Połączenie różnych tekstur – chropowatości materiałów z elegancką i delikatną obróbką detali, dało w konsekwencji pełną ciepła i niepowtarzalności przestrzeń, która idealnie łączy się z naturą, spajając się z nią- nie kolidując.

Głównym założeniem przy projektowaniu domu jak i jego wnętrza było stworzenie praktycznego dla wszystkich domowników miejsca, tak aby w całości wykorzystać jego przestrzeń. Od frontowej strony dom pozbawiony jest charakterystycznych dziur, wita swoich gości białą fasadą połączoną z drewnianymi płytami.

Od głównego wejścia budynek zaczyna nabierać swoją charakterystyczną formę. Zlokalizowanie pustych przestrzeni nadało budynkowi lekkości oraz nowoczesności. Obecność drewna oraz zielonych roślin dodaje domowego ciepła tym samym ciesząc oko mieszkańców.

Głównym założeniem było stworzenie przestrzeni, dającej zarówno maksymalną wygodę, a tym samym prywatność dla każdego z domowników. Rozwiązanie, które zastosowali architekci, czyli połączenie pięciu niezależnych form w jedną całość zaowocowało stworzeniem zróżnicowanej ale funkcjonalnej przestrzeni.

Rozmieszczenie pięciu bloków umieszczonych pomiędzy gęstymi drzewami stworzyło kompozycję, w której każda część przestrzeni odpowiada innej funkcji. Proste i eleganckie kształty wykończeniowe nadały bryle nowego współczesnego wyrazu, a duże przeszklenia zagwarantowały domownikom bliskie spotkania z naturą.

Projekt nawiązuje do lokalnych kolorów oraz tradycji. Głównym surowcem, z którego zbudowany został dom jest kamień z tamtejszych kamieniołomów. Kamienna fasada domu posiada nie tylko walory estetyczne ale również doskonale zatrzymuje ciepło zimą, a latem izoluje mieszkańców od nadmiernych upałów.

Wnętrze domu wykończone zostało głównie takimi materiałami jak beton, drewno i kamień, zachowując minimalizm oraz idealnie zbilansowaną estetykę. Zastosowanie przeszkleń oferuje zapierający dech w piersiach widok na morze oraz zachodzące słońce.

Założeniem inwestora było stworzenie prostego miejsca, opartego na naturalnych materiałach u podnóża gór. Architekt zaprojektował rezydencję na wzór gniazda skowronków, które swój dom budują na ziemi, wykorzystując materiały, które mogą przenieść z najbliższej okolicy. Zastosowanie jaskrawych ram okiennych w naturalny sposób wyeksponowało ich położenie na tle ciemnych odcieni całej elewacji budynku.

Duże przeszklenia okienne oraz świetlik w sypialni, umożliwiają jak najlepszą obserwację latających ptaków na niebie. Architekt pragnął stworzyć dom jak najbardziej spójny z otoczeniem, taki, który wtopi się w glebę niczym ptasie gniazdo.

Największe wyzwanie, w postaci nachylonego stoku okazało się w późniejszym etapie największym atutem domu. Inwestorem jest rodzina z dziećmi, dla których projektanci stworzyli komfortową oraz zróżnicowaną przestrzeń, w postaci pięciu oddzielnych apartamentów, z których każdy posiada dostęp do tarasu.

Głównymi materiałami wykorzystanymi przy budowie był kamień, drewno oraz duże ilości szkła. Zastosowanie wielu przeszkleń w pomieszczeniach pozwala na integrację z otaczającą przyrodą dom.

W projekcie, architekt udowadnia, że zabawa elewacją oraz formą obiektu może wpływać na finalny odbiór calej bryły. Dom stanowi wizję kilku brył, które od frontowej strony ułożą się w szachownicę. Tył domu w odróżnieniu od frontu jest praktycznie w całości przeszklony, dzięki czemu otwiera się na otaczającą go naturę.

Łączna powierzchnia domu wynosi 280 metrów kwadratowych. Część parterowa zagospodarowana została pod strefę dzienną, w całości otwartą na taras z basenem.

Głównym założeniem projektantów jak i inwestorów było stworzenie miejsca o możliwie jak największej przestrzeni widokowej z budynku w kierunku północno- zachodnim. Dom podzielony został na strefę wspólną oraz indywidualną. Rezydencja od strony wody jest praktycznie w całości przeszklona. Sypialnie zlokalizowane zostały na pierwszym piętrze budynku, a samo pietro otoczone zostało balkonem.

Wnętrze wykończone zostało elementami wykonanymi z ciemnego drewna, którego barwy w idealny sposób kontrastują z jaśniejszymi kolorami kamienia w łazienkach i betonu w salonie.

Przed projektantami postawione zostało wyzwanie umieszczenia domu na zróżnicowanej wysokościowo działce, przy gęstej zabudowie mieszkaniowej wokół. Budynek podzielony został na dwie bryły tworzące piętra o odrębnych relacjach oraz sposobie użytkowania.

Dla części wspólnych utworzone zostały dziedzińce, które łączą wewnętrzne i zewnętrzne części domu. Wnętrze utrzymane zostało w minimalistycznym stylu, wykończone zostało w surowych, betonowych szarościach, ocieplonych naturalnym drewnem.

Założenia projektantów oraz uzyskana forma budynku zapewniła mieszkańcom domu możliwość podziwiania alpejskiej architektury z dwóch stron, przy jednoczesnym zachowaniu prywatności poprzez brak otworów okiennych od strony sąsiadujących budynków. Zastosowana elewacja budynku idealnie wpasowuje się w panujące warunki atmosferyczne oraz w tradycyjną technikę budowlaną.

Zastosowane elementy wykończeniowe we wnętrzu domu wykonane zostały z drewna, kamienia i stali. Całość tworzy idealną przestrzeń do odpoczynku i relaksu dla mieszkańców.

Teren, na którym znajduje się dom wyróżnia się nietypowym ukształtowaniem terenu, które tworzą wzgórza oraz strome klify, nadając niesamowitego klimatu, oferującego niespotykane i piękne widoki.

Główną ideą zarówno projektantów jak i inwestora było stworzenie spójnego obiektu, który wtopi się w otaczającą go naturę przy jednoczesnym jak najmniejszym udziale w ekosystem i środowisko. W projekcie domu El Torón wybrana została lekka architektura, wykorzystująca m.in. dachy palmowe oraz tylko lokalne materiały. Certyfikowane drewno tropikalne wykorzystane zostało pod konstrukcję, ramy okien, drzwi, lokalny kamień oraz glina pod fundamenty.

Elewacja domu o łącznej powierzchni 330 mkw wykonana została z blachy, która na pierwszy rzut oka nie stanowi materiał wpisujący się w naturalny krajobraz. Jednakże jej zastosowanie okazało się strzałem w dziesiątkę. Dopełnienie stanowią drewniane elementy wykonane z cedru kanadyjskiego.

Wnętrze budynku otwiera się na otaczający go las dzięki obszernym przeszkleniom. Ciekawym zabiegiem zastosowanym przez projektantów są narożne okna z szybami połączonymi w narożniku bez słupka. Dzięki temu las staje się dostępny dla mieszkańców na wyciągnięcie ręki.

Głównym założeniem projektantów było wkomponowanie budynku w las, tak aby stał się jego integralną częścią. Dom położony jest w zamkniętej dzielnicy mieszkalnej, położonej w silnie zalesionym obszarze.

Projekt opiera się na spirali po której mieszkańcy przemieszczają się z jednego pomieszczenia do drugiego. Układ domu nie pozwala jednoznacznie określić na jakim piętrze aktualnie się znajdujemy. Przebieg komunikacji przypomina poruszanie się po koronach drzew, bycie na dowolnym poziomie raz wewnątrz raz zewnątrz.

Budynek powstał zgodnie z lokalnymi zasadami dotyczącymi planowania, które zakładały niewidoczność budynku z autostrady nr 1. Efekt został osiągnięty poprzez wcięcie w zboczu wzgórza. Dom złożony z czterech sześcianów skutecznie oddzielających od siebie pomieszczenia sypialniane i mieszkalne idealnie wpasowuje się w otaczający krajobraz.

Poza wysokiej jakości wykończeniem, dom ma osiągać zerowy bilans energetyczny netto, dzięki wytwarzaniu energii oraz ciepłej wody z paneli słonecznych. Dom z jednej strony ograniczony jest wzgórzem, natomiast z drugiej otwiera się na otaczający go Ocean Spokojny dając ukojenie oraz niesamowitą bliskość mieszkańców z naturą.

Budynek składa się z dwóch brył połączonych ze sobą. Główną część obiektu stanowi jego górna część stworzona na kształt nowoczesnej stodoły z dachem skośnym dwuspadowym. Parter natomiast stworzony został z rozbudowanego prostopadłościanu. Koncepcja połączyła ze sobą wymagania inwestora oraz założenia projektowe w wyniku których dom podzielony został na część prywatną, półprywatną oraz subiektywną.

Zaprojektowane tarasy mają na celu połączenie domu oraz domowników z otaczającym ich krajobrazem oraz naturą. Wyjcie na główny taras zlokalizowane zostało w salonie. Dodatkowym atutem jest wykorzystanie stropodachu parteru na tarasy dostępne bezpośrednio po wyjściu z pokoi na pietrze.

Głównym założeniem zarówno pracowni jak i klienta było wykorzystanie malowniczego krajobrazu otaczającego działkę, z widokiem na Alpy. Dom nie powstawał od zera, zadaniem architektów było wykorzystanie już istniejącej bazy, co stanowiło nie lada wyzwanie. Pokrycie elewacji zostało wykonane na zamówienie, tak aby wzmocnić oraz zachować charakter budynku wykonanego z modrzewia.

Jednym z najistotniejszych elementów był montaż dużego okna o nietypowym rozmiarze, dzięki któremu wnętrze domu otwiera się na otaczający go krajobraz.

Bryła budynku stworzona została z połączenia dwóch prostopadłościanów ułożonych na sobie. Dzięki przesunięciu linii budynku części parterowej, architektom udało się utworzyć zacienioną przestrzeń dla jednego z wejść. Od wschodu i zachodu zaprojektowano dwa zadaszone tarasy.

Elewację budynku tworzy cegła w odcieniu szarości, idealnie wkomponowując się w otaczającą przyrodę. Zastosowane przez projektantów wielkie przeszklenia doświetlają wnętrze domu oraz zapraszają do środka obecną dookoła przyrodę.

Wejście do obiektu posiada kształt otwartej misy, dzięki której promienie słoneczne odbijające się od znajdującej się w środku wody tworzą złudzenie optyczne falującej wody. Projektanci mając na uwadze przeznaczenie oraz funkcje wypoczynkowe hotelu zastosowali głównie oświetlenie o niskim natężeniu budując tym samym komfortową oraz naturalną atmosferę. Wnętrze zaprojektowane jest tak aby każdy element wystroju odsłaniał swój urok z czasem.

Ściany z cementu, geometryczne lady oraz okrągłe kolumny odzwierciedlają potęgę rzeźb. Cały obiekt, dzięki różnym zabiegom utworzyć swoista synergię z otoczeniem.

Projekt domu wzniesionego na wzgórzu działki stanowi horyzontalna bryła parterowa o szerokości 6 i długości 40 metrów. Wąski kształt domu oraz liczne przeszklenia doskonale doświetlają pomieszczenia, a co najważniejsze pozwalają na podziwianie zarówno wschodów jak i zachodów słońca. Jednym z głównych założeń projektantów po wizycie na działce było stworzenie domu, który wpisze się w otaczający krajobraz. Wszystkie pomieszczenia rozmieszczone na parterze posiadają duże, otwierane przeszklenia, które pozwalają na podziwianie otaczającej natury. W centrum obiektu znajduje się strefa dzienna, w której dzięki doskonałemu doświetleniu podziwiać można zarówno wschody jak i zachody słońca.

Najważniejszą rolę w aranżacji odgrywa tu światło, które w fenomenalny sposób podkreśla zmysłowość oraz lekkość zastosowanych form. Inspiracje dla projektantów stanowiły wyprawy do Afryki, panujący tam klimat oraz zainteresowanie tamtejszą architekturą. Cały budynek cechuje niebywała prostota, a tym samym bijąca od niego elegancja oraz spokój.

Wnętrze utrzymane zostało w barwach ziemi charakterystycznych dla tamtejszego klimatu. Główną rolę w projekcie odgrywa światło oraz roślinność, która dzięki ukryciu donic w podłodze stwarza wrażenie wyrastającej z ziemi.

Dom o wielkości 280 metrów kwadratowych składa się z dwóch pięter. Parter podzielony został na dwie części, w których znalazł się salon wraz z kuchnią oraz garaż i foyer. Piętro zostało zaprojektowane w taki sposób, aby sufit łączył się ze ścianami. Insporacją do jego stworzenia były bardzo charakteystyczne dla Bali morskie fale oraz górskie szczyty.

Wnętrze domu utrzymane zostało w barwach szarości w towarzystwie ciemnego drewna oraz roślinności, które idealnie wpasowują się w tropikalny klimat wyspy.

Owy projekt stanowił dla architektów dość niespodziewane oraz niecodzienne doświadczenie, ponieważ inwestor zgłosił się do pracowni w momencie, gdy prace nad projektem ogrodu były już w toku. Jedyny brakujący element stanowił dom. Droga prowadząca do budynku jest swoistym wprowadzeniem klimatu ogrodu do wnętrza domu. Parter, w którym zlokalizowana jest część dzienna wpasowuje się w otaczający go krajobraz.

Głównym zamysłem oraz celem architektów było stworzenie domu, który w nieinwazyjny sposób wpasuje się w otaczająca przyrodę oraz będzie funkcjonować dzieki energii z alternatywnych źródeł.

Dom powstanie z połączenia dwóch brył, z czego jedna stanowić będzie nadwieszoną nad terenem, podłużną bryłę o długości 40 metrów i szerokości 4 metrów. Cały zamysł oraz finalny projekt budynku ma w sobie wiele nawiązań do liczby 4 oraz znaczeń, które symbolizuje. Bryła domu nawiązuje do wielkiego teleskopu, skierowanego w niebo, który umożliwia obserwacje gwiazd, natomiast przeszklony parter pozwala na obserwacje otaczającego krajobrazu. Powierzchnia użytkowa budynku wynosi 200 metrów kwadratowych. Największym wyzwaniem dla projektantów okazało się przekonanie do projektu urzędników zatwierdzających pozwolenie na budowę, a nie samych inwestorów.

Za projekt kompleksu biurowego o łącznej powierzchni 62 000 metrów kwadratowych odpowiada pracownia Medusa Group. Budynek KTW I tworzy 14 kondygnacji o łącznej wysokości 66 metrów, KTW II dzięki wysokości 134 metrów aktualnie stanowi najwyższy budynek w regionie. Budowa niższego obiektu dobiegła już końca, z początkiem 2022 roku do użytku ma zostać oddany KTW II. Budowle tworzą podobne bryły prostopadłościanów, ułożonych na sobie i przesuniętych względem siebie. Elewacja obu budynkach praktycznie w całości jest przeszklona.

Budynek swoją architekturą nawiązuje do polskiej drewnianej architektury podcieniowej. Podczas tworzenia projektu, architekci musieli dostosować pomysły do zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, który pozwalał jedynie na budowę parterowego domu z poddaszem dwuspadowym.

Od południowej strony parter domu został w całości przeszklony, dzięki czemu pomieszczenia otwierają się na otaczający krajobraz. Poddasze tworzy zamknięta, minimalistyczna bryła w kształcie trójkąta, w której mieści się sypialnia, a od strony północnej dwupoziomowy gabinet z antresolą.

Jego podłużny kształt wynika z rozmiarów działki, która jest dość wąska, ale jednocześnie bardzo długa. Cała bryła budynku, podzielona została na mniejsze części, które zostały przesunięte względem siebie, nadając budynkowi lekkości. Elewacja wykonana została z drewnopodobnych płyt o zbliżonym kolorze pni drzew sosnowych.

Od frontu budynek nie posiada okien, a w ściaie ukryty jest wjazd do garażu. Natomiast tylna część domu jest praktycznie w całości przeszklona i otwiera się na otaczający dom las. Budynek składa się z trzech kondygnacji, dwóch naziemnych i jednej podziemnej.

Głównym założeniem inwestora było posiadanie domu, który będzie współgrać z otaczającą naturą oraz duże przeszklenia okienne, pozwalające na podziwianie zewnętrznego ogrodu o powierzchni 3 500 metrów kwadratowych.

Dach domu pokryty został strzechą, dzięki której willa jeszcze bardziej wtopiła się w otaczający krajobraz. Na życzenie właściciela ogród został stworzony z tropikalnych roślin, w którym znajduje się sadzawka z pływającymi karpiami koi.

Budynek otoczony jest terenem Kampinowskiego Parku Narodowego, co bezapelacyjnie wpływa na walory wizualne mieszkańców. Sposób wykonania oraz sam projekt odzwierciedla niesamowitą perfekcję połączenia wszystkich elementów. Najważniejszym punktem w projekcie było określenie wyglądu obiektu, który idealnie wpasuje się w otaczającą go naturę.

Pomieszczenia w domu posiadają bardzo dużą ilość przeszkleń okiennych dzięki którym zacierają się granice pomiędzy budynkiem, a otaczającym go krajobrazem. Elewacja budynku została stworzona z drewnianych paneli o ciepłym i jednocześnie dymnym odcieniu, który stanowi swoisty łącznik świata zewnętrznego i wewnętrznego.

Projektanci wyszli naprzeciw przekonaniom o braku zieleni i drzew na terenie nowych osiedli mieszkaniowych, wzbogacając swój projekt o leśny pawilon. Aktualnie pełni on funkcje galerii sprzedaży, natomiast w przyszłości stanowić ma The Forestias Ecosysem Learning Centre. Jego główną funkcją będzie poszerzanie wiedzy o naturze oraz ekosystemie. Dla mieszkańców stanowić będzie swoisty azyl, dzięki któremu wzrośnie poczucie prywatności, oferując tym samym miejsce, gdzie można zadbać zarówno o zdrowie fizyczne jak i psychiczne.

Architekci zadbali o duże ilości tarasów oraz ścieżek, aby zachęcać do kontaktu z naturą. Cały projekt ma na celu zwiększenie świadomości oraz rozwój budownictwa w kierunku większej partycypacji z przyrodą.

Za projekt odpowiada pracownia architektoniczna Frantagroup, która dzięki swoim założeniom w projekcie nadała nowej jakości i standardu dla otoczenia „Zorra”. Budynek powstał poprzez skopiowanie oraz odtworzenie typowego dla sąsiedztwa budynku mieszkalnego wielkiej płyty. Patrząc na projekt mamy wrażenie, że wszystkie zastosowane elementy tworzą postać „superbohatera”, a czarna elewacja nadaje elegancji i respektu.

Ze względu na pełniące wcześniej funkcję, centralną cześć budynku stanowi równy kwadrat. Dzięki zlokalizowanym świetlikom, do przestrzeni wpada mnóstwo światła dziennego. Budynek nie wymagał od projektanta wprowadzania zbyt wielu innowacyjnych rozwiązań. Podstawowym zadaniem było zagwarantowanie dużej ilości światła dziennego, zmiana konstrukcji podłóg aby były jak najmniejszej grubości oraz zaprojektowaniu pełnej sieci infrastruktury kanalizacji, wentylacji oraz elektryczności.

Wielkość projektowanej przestrzeni okazała się zdecydowanie za duża dla standardowej rodziny. Architekci niejako oddzielili przestrzeń do życia codziennego i stworzyli miejsce przeznaczone na hobby lub w przyszłości biuro z miejscem dla pracowników.

Rezydencja przykuwa uwagę swoim dopasowaniem do otaczającego ją krajobrazu. Zastosowane przez projektantów elementy architektoniczne przenikają się z zewnętrznym światem. Dom zaprojektowany został w taki sposób, aby nie wytwarzać bariery pomiędzy przestrzenią mieszkalną, a terenem zewnętrznym. Będąc wewnątrz rezydencji mieszkańcy czują realne połączenie przestrzeni w której żyją z naturą.

Wiele ścian nie pełni jedynie funkcji mającej na celu oddzielenie przestrzeni. Ich zadaniem jest również ukierunkowanie oraz powiększenie przestrzeni o rozpościerający się widok za oknem. Dzięki wzajemnemu połączeniu oraz wytworzeniu relacji pomiędzy zmieniającym się widokiem za oknem, a architekturą budynku korelacja jest tak silna, że nie możemy tu wspominać o jakimkolwiek odcięciu bryły budynku od natury.

Głównym założeniem projektantów było stworzenie kompleksu, który idealnie wkomponuje się w otaczający go krajobraz bez zbędnej ingerencji. Hasłem oraz myślą przewodnią przy tworzeniu projektu były słowa – pokora i cisza.

W całym obiekcie zlokalizowanych jest 15 pokoi, z których rozchodzi się piękny widok na ogród owocowy lub na rzekę. Budynki mocno nawiązują do otaczającej je architektury. Zabieg zastosowania we wnętrzach pomieszczeń elementów skalnych, zachowania stonowanej kolorystki podkreśla silną korelację człowieka z naturą.

Projekt nowego pawilonu wejściowego wykona Nizio Design International Mirosława Nizio. Jest to pracownia, która przed laty wykonywała aranżacje ekspozycji stałej w tym samym Muzeum. Aktualnie trwa jeszcze proces formalny, po którym będzie można przystąpić do realizacji projektu.

Obiekt jakim jest Muzeum Powstania Warszawskiego, jest jednym z najważniejszych punktów turystycznych oraz kulturowych w Warszawie. Dzięki decyzji o rozbudowie, budynek stanie się jeszcze bardziej funkcjonalny. Główny pawilon wejściowy usytuowany będzie wzdłuż głównej ulicy Towarowej, która na przestrzeni ostatnich lat zmieniła swoje oblicze i stała się jeszcze bardziej ruchliwa. Dzięki temu Muzeum będzie bardziej widoczne i otworzy się na zwiedzających. Projektowany budynek pomieści również ok 300 osób w nowej sali, przeznaczonej do organizowania między innymi wystaw i warsztatów. Przewidziana jest również budowa nowej przestrzeni publicznej, w której odwiedzający będą mogli odpocząć.

Podstawą do stworzenia projektu były głosy mieszkańców, którzy będą głównymi użytkownikami obiektu. Architekci zaprojektowali budynek składający się z dwóch współgrających ze sobą części, stosując dwie odmienne formy elewacji. Jedna z nich ma mieć jasne i gładkie ściany, natomiast druga wyłożona będzie ażurowymi żyletkami na których będą mogły rosnąć rośliny.

Projekt budynku dopełnia przestrzeń na zewnątrz. Zaprojektowana została tam scena oraz miejsca do siedzenia. Planowana jest mocna rozbudowa przestrzeni przy obiekcie między innymi stworzenie wokół budynku parku, ogrodów społecznych, ścieżek dydaktycznych, siłownia na świeżym powietrzu.

Za projekt odpowiedzialna jest gdyńska pracownia Studio Architektoniczne Kwadrat,a inwestorem deweloper Invest Komfort. Zwieńczeniem niezwykle przyciągającego wzrok budynku jest wysoka na 50 metrów wieża. Kompleks mieści w sobie 271 mieszkań, które usytuowane zostały na piętrach budynku oraz lokale usługowe, znajdujące się na parterze. Dach obiektu oferuje dla swoich mieszkańców niebywały taras. Pierwsze piętro stanowi siłownia, klub fitness oraz sala klubowa.

 Dom zlokalizowany jest nad jeziorem, jego całkowita powierzchnia to około 340 mkw. Forma domu składa się z trzech figur trójkąta, umiejscowionych na prostopadłościanie, które w idealny sposób wydzielają domowe przestrzenie. Na nieco bardziej zabudowanym parterze od strony ulicy, zapewniającym większą prywatność znajduje się garaż oraz część przeznaczona do życia codziennego, która z drugiej strony otwiera się na malowniczy widok, dzięki zastosowaniu duyżych przeszkleń okiennych. Piętro stanowią trzy formy trójkątów, jena przeznaczona dla rodziców, druga dla syna inwestorów, natomiast trzecia przeznaczona jest dla gości. Elewacja budynku pokryta jest przypominającymi drewniane deski ceramicznymi elementami oraz czarnymi, aluminiowymi płytami.

Samo położenie inwestycji jest jej ogromnym atutem, pozwala na szybkie i proste przedostanie się do centrum stolicy. Projekt zakłada jedynie 11 dwu kondygnacyjnych rezydencji, których powierzchnie wahają się od 298 do 331 mkw. W każdy budynek wkomponowano garaż mieszczący 2 samochody. Każdą kondygnację oddziela gzyms, który przemienia się w pionową ścianę. Takie zabieg wykonany przez architektów miał na celu stworzenie litery L, która odzwierciedla nazwę ulicy, na której zlokalizowana jest inwestycja.

Wnętrza domów będą bardzo dobrze doświetlone dzięki zastosowaniu licznych przeszkleń okiennych. Kolejnym atutem nowo powstałych rezydencji są ogrody, które osiągają wielkość od 400 do nawet 1200 mkw. Tak duży obszar daje wiele możliwości aranżacyjnych dla nowych mieszkańców.

Budynek został zaprojektowany zgodnie z zasadami feng shui, których celem jest wytworzenie harmonii oraz spójności z otoczeniem. Aby osiągnąć zamierzony cel, należy wziąć pod uwagę między innymi ukształtowanie terenu oraz ustawienie budynku względem stron świata.

Projekt domu to spora dawka nowoczesności przejawiająca się w postaci licznych przeszkleń okiennych, klasycznej szarości oraz nieoczywistych połączeń. Projekt architekta, Marcina Tomaszewskiego po raz kolejny stanowi budynek obok którego nie można przejść obojętnie.

Autorami projektu są: Maćków Pracownia Projektowa, JEMS Architekci, Ultra Architects i Medusa Group. Obiekt oprócz powierzchni biurowych i mieszkalnych, pomieści również lokale usługowe, całość zlokalizowana zostanie na terenie ok 4 ha. Zadaniem projektantów było połączenie nowoczesnego kompleksu biurowego z istniejącą już dzielnicą mieszkaniową, w taki sposób aby finalnie tworzyły całość.

Zastosowanie różnego rodzaju struktur, podcieni oraz kolorystki miało na celu stworzenie wizualnej lekkości masywnej budowli. Jednym z najważniejszych elementów kompleksu jest dziedziniec, tworzący nowe miejsce spotkań i rekreacji.

Głównymi czynnikami, które wpłynęły na finalny projekt było połączenie potrzeb klienta z ograniczeniami płynącymi z układu działki. Nieruchomość tworzą dwa budynki, jeden mieszklany zlokalizowany w południowo – zachodniej części działki oraz obiekt garażowy w części północnej.

Część, w której znajduje się salon z kuchnią i jadalnią został oddzielony od głównych sypialni oraz pokojów dziecięcych przestrzenią komunikacyjną. Poprzez wycofanie niektórych części budynku projektanci uzyskali miejsce na zagospodarowanie ogrodu i strefy relaksu.

W pracach zarówno nad projektem jak i nad budową domu czynny udział brała rodzina inwestora, która znajduje się w pobliżu willi. Jednym z największych wyzwań było opracowanie nowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wybrany teren idealnie wpasował się pod budowę wymarzonego domu. Płaski obszar zapewnia zapierające dech w piersiach widoki na pobliskie fiordy i okoliczne góry.

Dom podzielony został na dwie części. Część, w której zlokalizowane są sypialnie i sauna oraz mniejsza część przeznaczona do dziennego użytkowania. Do budowy domu zostały wykorzystane w większości materiały miejscowe. Niezwykły widok rozpościerający się z wnętrza domu można podziwiać dzięki wielkim okiennym przeszkleniom.

Port Popowice stanowi największy obszar inwestycyjny we Wrocławiu, obejmując teren 14 ha. Architekci odpowiedzialni za stworzenie projektu idealnie wpisali nowoczesne biurowce w otaczający je układ miejski. Założeniem zarówno inwestorów jak i projektantów było stworzenie budynków wyróżniających się na tle miasta niezwykle ciekawą elewacją oraz wykonaniem.

Zastosowany został poziomy oraz pionowy układ przesłon, tworząc tym samym regularny układ architektoniczny. Już na etapie projektu budynek uzyskał certyfikat LEED GOLD z oceną wpływu na środowisko naturalne.

Obiekt składa się z trzech wygiętych brył nałożonych na siebie w różnych konfiguracjach, w których znajdować będą się między innymi pomieszczenia mieszkalne oraz tarasy widokowe. Strefa dzienna zlokalizowana jest na pierwszym piętrze, gdzie mieści się salon, jadalnia oraz kuchnia. Sypialnie zostały rozłożone pomiędzy piętrami. Zwieńczeniem budynku jest basen, znajdujący się na szczycie domu.

Zaprojektowane duże przeszklenia okienne zapewniają stały dostęp światła dziennego. Sam projekt stanowić będzie miejsce, w którym będą mogli odpocząć pobliscy mieszkańcy.

Głównym zamysłem projektantów było stworzenie przestrzeni innej niż wszystkie dotychczasowe biblioteki, które w swoim układzie skrzydłowym oddzielają przestrzeń pracowników od przestrzeni czytelników. W tym projekcie zamiast dzielić budynek na skrzydła projektanci na parterze zlokalizowali całą część przeznaczoną dla pracowników oraz hol prowadzący czytelników na piętro oraz antresolę.

Centralnym miejscem budynku jest czytelnia, która stanowi miejsce fizycznego kontaktu czytelników ze zbiorami. Cała przestrzeń ma wysokość ponad 5 metrów i otwiera się na wewnętrzne przeszklone atrium. Jednym z elementów wpisujących się w otaczającą nowoczesną architekturę jest elewacja budynku.

Za projekt odpowiada włoska pracownia Noa. Architekci podczas procesów projektowych starali się jak najbardziej zachować niezwykły klimat tego miejsca, tym samym nadając mu komfortu. Kompleks budynków otoczony jest rozległymi ogrodami oraz murem. Część budynków, w których znajduje się kościół oraz pomieszczenia przeznaczone dla zakonnic zostały nietknięte.

Pozostała część zabudowy, przeszła kompleksową renowację. Zaprojektowano tam 40 pokoi, w tym dwa apartamenty. Nowa zabudowa idealnie wpasowuje się w charakter i styl starych murów, a otaczający obiekt ogród był dla projektantów inspiracją podczas tworzenia strefy wellness.Kolorystyka bieli, szarości i czerni nawiązuje do historii klasztoru. Znajdujące się na parterze stropy zostały odrestaurowane i zachowane.

Zabudowa składa się z 10 kameralnych budynków, z czego 4 z nich to budynki wielorodzinne, mieszczące od 6 do 9 lokali. Pozostała część zabudowy stanowi zabudowę o charakterze bliźniaczym.

Elementem wyróżniającym osiedle jest wykończenie budynków. Elewacje zabudowy wykonane są z drewna, które łączy ze sobą budynki wielorodzinne z zabudowaniami bliźniaczymi. Osiedle wzbogacone jest w obiekty małej architektury, nasadzenia oraz rzeźbę umiejscowioną na linie pomiędzy budynkami.

Projekt nieruchomości stawiał na minimalizm oraz prostotę. Duża ilość przeszkleń, delikatne formy architektoniczne stwarzają poczucie otwartości oraz spokoju, który wytwarza niesamowitą atmosferę.

Zarówno elewacja budynku jak i jego wnętrze zostało utrzymane w kolorystyce szarości oraz bieli, które idealnie dopasowują się do prostych form i podstawowych kształtów budynku. Willa podzielona jest na dwie strefy, część dzienna oraz część prywatna, która została połączona przestronnym holem.