Krzysztof Strecker: W sierpniu 2010 roku w Kijowie, podpisana została umowa powołująca Polsko-Ukraiński Instytut Badawczy. Jak wiem, to Pan był „czynnikiem sprawczym”, który doprowadził do mariażu dwu renomowanych uczelni z tych krajów. Proszę powiedzieć, jak udało się Panu zainteresować swoim projektem takiego potentata, jakim jest Narodowy Uniwersytet Lotniczy z Kijowa – współzałożyciel ze strony ukraińskiej – czołowa uczelnia całego „Ost – bloku”, kształcąca wybitnych i uznanych na całym świecie specjalistów, m.in. z zakresu lotnictwa i astronautyki?
 
Marek Foriasz: Moja przygoda z Ukrainą rozpoczęła się właśnie od kontaktów z naukowcami i dydaktykami z Uczelni Kijowskich mimo, że moje cele miały bardziej gospodarczy charakter. Kontakty te zawdzięczam moim przyjaciołom, przede wszystkim ze Stowarzyszenia Polska – Ukraina, którego jestem członkiem i dzięki którym zaprzyjaźniłem się z przedstawicielami środowisk naukowo – badawczych i dydaktycznych. Najpierw z Narodowym Instytutem Politechnicznym, następnie Uniwersytetem Finansów i właśnie z Narodowym Uniwersytetem Lotniczym.
 
Zaprzyjaźniając się z przedstawicielami nauki, poznawałem ukraińską naukę, zapoznając się z ich warsztatami pracy – a właściwie laboratoriami, poznawałem cele i ambicje naukowe rektorów, zespołów naukowo – badawczych i samych naukowców z tych uczelni.
To z pewnością zaważyło na tym, że w wyniku tych kontaktów zaczęła rodzić się u mnie idea łączenia zbliżonych obszarów dydaktycznych, naukowych i badawczych polskich i ukraińskich. Bliska współpraca z Międzynarodową Wyższą Szkołą Logistyki i Transportu wpłynęła z pewnością na to, jakie obszary współdziałania miały priorytet. Dalsze kroki były już wynikiem inspiracji i ścisłej współpracy z kierownictwem Szkoły, a głównie z Panem Januszem Pawęską Kanclerzem Szkoły.
Wymiana kontaktów i analiza potencjałów wskazywały na to, że najbardziej innowacyjna byłaby współpraca z Narodowym Uniwersytetem Lotniczym. Uczelnia, która w czasach Związku Republik Radzieckich, była największą i najbardziej prestiżową uczelnią w kształceniu lotników, a później lotników – kosmonautów (Gagarin, Hermaszewski). Dziś zawdzięcza swoją światową pozycję dzięki osiągnięciom w cyberawiacji. Logistyka i cyberawiacja to mariaż, który nie mógł pozostać bez odzewu. Dalej to już tylko negocjacje. 
 
K.S. Wybór siedziby przy Międzynarodowej Wyższej Szkole Logistyki i Transportu we Wrocławiu, polsko-francuskiej uczelni, która została zaakceptowana przez ukraińskich partnerów sugeruje, że Instytut planuje bardzo szeroko swoją działalność, nawet pod kątem terytorialnym. Proszę powiedzieć, czym będzie zajmował się Instytut na co dzień i jakie obraliście priorytety przy planowanym rozwoju?
 
M.F. Podstawowe kierunki działalności Instytutu, to:
·        dydaktyczno-naukowy: wspólne opracowywanie i organizowanie wykładów, seminariów, kursów, konferencji, przy uwzględnieniu kierunków działalności stron. Ma to na celu przede wszystkim wymianę doświadczeń dydaktycznych, dążenie do unifikacji programów nauczania zgodnie z wymogami obowiązującymi w Unii Europejskiej. Ponadto organizowanie wspólnych przedsięwzięć, zamiennie organizowanych w Polsce i na Ukrainie, ale i w innych rejonach Europy i świata, w celu propagowania działalności Instytutu i zapraszania podmiotów do uczestniczenia w jego pracach, jako partnerów Instytutu;
 
·        obadawczy: opracowywanie, koordynacja i prowadzenie wspólnych konsultacji i badań w ramach realizacji idei Partnerstwa Wschodniego; wykorzystując program Partnerstwa Wschodniego do zbliżenia zasad formalno–prawnych i organizacyjnych, obowiązujących u partnerów Instytutu, pozwalających na rozszerzanie działalności badawczej, umożliwiającej w konsekwencji wspólne programy badawcze w projektach trans granicznych; 
 
·        innowacyjno-wdrożeniowy: propagowanie i wdrażanie nowych rozwiązań techniczno-technologicznych, umożliwiających wykorzystanie doświadczeń i osiągnięć partnerów Instytutu do wzmocnienia i wzbogacenia efektywności i skuteczności w pracach innowacyjno – wdrożeniowych i dystrybucji efektów ich pracy na rynki krajów Unii i krajów objętych programem Partnerstwa Wschodniego, w celu dynamicznego rozwoju krajów partnerskich, a poprzez działania innowacyjne, wzrostu konkurencyjności dla osiągania jeszcze lepszych efektów ekonomicznych odbiorców usług Instytutu, jak i wzrostu jakości ich produktów, przy jednoczesnej optymalizacji cen tych produktów.
 
Instytut nie wyklucza rozszerzania swojej działalności, ale te przedstawione powyżej działania, cele i kierunki w obecnej chwili wpisują się w zakres kompetencji partnerów, umożliwiając i dając dostęp do zasobów intelektualnych obu uczelni i ich zasobów ludzkich, w tym kadry badawczej, naukowej i dydaktycznej.

K.S. Czy może Pan scharakteryzować pokrótce Wasz schemat organizacyjny. Zapewne przepływ informacji pomiędzy partnerami oraz zakres kompetencji stron został szczegółowo uzgodniony i opisany w porozumieniu ? Co może zapewnić Wam bezkonfliktowość
 
M.F. Kierownictwo Instytutu to dyrektor i jego zastępca. Partnerzy Instytutu, przyjęli zasadę uzupełniania się w kierowaniu Instytutem i zamienności funkcji, a objawiającej się w ten sposób, że w kolejnych kadencjach będzie następowała zmiana kierujących instytutem w ten sposób, że jeżeli dyrektorem będzie osoba z Polski, to zastępcą będzie Ukrainiec i odwrotnie. 
W Instytucie powołana jest Rada Naukowa, jako organ inicjujący, stanowiący, opiniodawczy i doradczy. Działanie Rady Naukowej będzie się koncentrowało głównie w zakresie rozwoju naukowo – badawczego Instytutu.
 
K.S. Sam dobór Partnerów – ukraiński, otwierający potencjalnie rynki wschodnie, a polsko-francuski, jak idzie się domyślić, ukierunkowany jest na otwarcie rynków Europy Zachodniej i zapewne Stanów Zjednoczonych, nie jest przecież przypadkowy?
 
M.F. Misją Instytutu jest jego otwarta formuła rozszerzania składu partnerów tworzących i działających w Instytucie. Istotą tej formuły jest to, że partner Polski jest „oknem” na kraje, w szczególności z Unii Europejskiej, a partner z Ukrainy jest „oknem” na kraje w szczególności z Europy Wschodniej, jak i Azji, w ramach rozpowszechniania idei Partnerstwa Wschodniego. Tworzy to z Instytutu de facto platformę przepływu i przenikania najlepszych efektów działalności naukowo – badawczej i rozwojowej, potencjalnych partnerów Instytutu z dowolnej ilości krajów, nie tylko Europy. 
K.S. Kiedy zatem nastąpi podjęcie planowanej działalności i jakimi obszarami naukowo-badawczymi zajmiecie się w pierwszej kolejności?
 
M.F. Instytut rozpoczął swoją działalność, jako organizacja z chwilą jej powołania, ale rozumiem, że pytanie dotyczy meritum istnienia instytutu – badań, projektów, etc.
Zaczęliśmy od bardzo wysokiego pułapu, jak przystało na partnerów Narodowego Uniwersytetu Lotniczego. Nasze pierwsze aplikacje są związane z nowymi obszarami komunikacji, a właściwie przenoszenia towarów i ludzi, jak na „logistyków” przystało, w nieznanych dotąd obszarach badawczych w Polsce, a w szczególności ukierunkowanych na bezpieczeństwo i niezawodność, rozumianych w bardzo szerokim znaczeniu tych pojęć.
Szczegółów oczywiście nie mogę zdradzać, poczekajmy na wyniki, które z pewnością będą publikowane i nagłaśniane w świecie nauki, po ich zakończeniu. Mogę tylko zasygnalizować, że kierunek tych badań otworzy całą serię projektów badawczych, nie tylko w naszym Instytucie.  
 
K.S. Dziękuję za interesująca rozmowę. Wypada nam tylko życzyć powodzenia w realizacji planów i niecierpliwie czekać na efekty.
źródło: Property Journal  12-1/2012